Αν αντίκρυζες μπροστά σου ένα απέραντο λιβάδι με τουλίπες και σου έλεγαν να διαλέξεις την πιο όμορφη τουλίπα, την πιο ξεχωριστή, αυτή που θα σε έκανε να νοιώθεις υπερήφανος που την έχεις, τι θα έκανες; Πώς θα ένοιωθες;
Πώς θα χανόνταν η ομορφιά ξαφνικά από τα μάτια σου αν χρειαζόταν να συγκρίνεις τα φύλλα, τα δέντρα, τους καρπούς και τα άνθη τους;
Τα βότσαλα στην παραλία, τους γλάρους;
Σου φαίνεται υπερβολή αυτό που διαβάζεις;
Κι όμως, όλη η κοινωνία μας έχει τη βάση της στη σύγκριση. Μας έχει τόσο έντονα περάσει μέσα μας που έχουμε φτάσει εμείς οι ίδιοι να μιλάμε στον εαυτό μας συγκρίνοντας μας με γνωστούς, φίλους ακόμα και αγνώστους και εμείς οι ίδιοι να μας απορρίπτουμε πριν από κάθε άλλον. Κι αυτό που είναι πραγματικά καταστροφικό είναι ότι το περνάμε και στα παιδιά. Είτε ως γονείς και συγγενείς, είτε ως εκπαιδευτικοί.
Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
Φαντάσου ότι είσαι μαθήτρια/ μαθητής σε ένα σχολείο όπου τα παιδιά δεν κρίνονται για την απόδοση τους στα μαθήματα, και δεν υπάρχουν βαθμολογίες ή διαγωνίσματα. Εκεί κάθε παιδί έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει και να καλλιεργήσει τα δικά του χαρίσματα και ικανότητες, ενδιαφέροντα και ιδέες. Κανένα δε θεωρείται καλύτερο ή χειρότερο από τα άλλα, απλά έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και συμπεριφορές.
Σ αυτό το σχολείο όλοι οι μαθητές αποδέχονται και μαθαίνουν να ενθαρρύνουν ο ένας το άλλο, γιατί αυτό που μετράει είναι το να προοδεύσουν και να εξελιχθούν όλοι μαζί ως ομάδα. Το μόνο μέτρο σύγκρισης που υπάρχει είναι το πόσο έχει προχωρήσει πνευματικά, κοινωνικά, συναισθηματικά και νοητικά ο κάθε μαθητής σήμερα, σχετικά με την απόδοση του χθες.
Οι δάσκαλοι αφιερώνουν το χρόνο τους για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον σεβασμού και αποδοχής και για να δώσουν προκλήσεις στους μαθητές, ώστε να ανεβούν επίπεδο σε γνώση, μελέτη, εμβάθυνση και έρευνα και να ανακαλύψουν και να καλλιεργήσουν καινούργιες ικανότητες και δεξιότητες, καθώς και τρόπους σκέψεις και επίλυσης προβλημάτων που προκύπτουν .
Κι όταν επιστρέφουν τα παιδιά στο σπίτι τους, οι γονείς και οι δικοί τους τα ρωτούν με ενδιαφέρον πώς ήταν η μέρα τους, τι καινούργιο έμαθαν, τι τα εντυπωσίασε, τι ανακάλυψαν και πώς ένοιωσαν.
Πώς αισθάνεσαι; Άσχετα με τις προσωπικές σου σχολικές εμπειρίες, πώς σε κάνει να νοιώθεις αυτό το πλαίσιο;
Πόση αυτοπεποίθηση νοιώθεις; Πόσο βοηθά την προσωπική σου δύναμη και πόσο σε κάνει να νοιώθεις επιθυμία να προχωρήσεις και να συμμετάσχεις με όλη σου την ψυχή σ αυτό το σχολικό περιβάλλον;
Θα αναρωτηθείς ίσως: Μα κάποιοι μαθητές ως προσωπικότητες θα ξεχωρίσουν οπωσδήποτε. Είναι ηγέτες, αυτό δεν κρύβεται.
Και βέβαια θα συμβεί αυτό. Και μάλιστα είναι αναμενόμενο να ξεχωρίσουν πολλά περισσότερα άτομα μέσα από ένα τέτοιο πλαίσιο υποστήριξης. Οι ηγέτες όμως αυτοί, δε θα ξεχωρίσουν για να τροφοδοτήσουν το εγώ τους, αλλά για να υπηρετήσουν καλύτερα τους άλλους. Για να προσφέρουν στο γενικό σύνολο. Μία νέα μορφή ηγετών θα δημιουργηθεί, που στόχος τους θα είναι το ΕΜΕΙΣ. Και θα δημιουργήσουν νέες υγιείς κοινωνίες προόδου, σεβασμού και αποδοχής.
Ονειρεύεσαι, θα μου πεις…
Έχεις δίκιο. Έχοντας συμπληρώσει πολλά χρόνια προσφοράς στην ιδιωτική εκπαίδευση διδάσκοντας την Αγγλική γλώσσα, έχω την ευτυχία να βρίσκομαι με παιδιά και νέους σε όλη μου τη ζωή. Αφουγκράζομαι τις αγωνίες τους και τα προβλήματα τους και βλέπω ικανότητες και χαρίσματα που πολλές φορές είναι και θα μείνουν κρυμμένα. Και το χειρότερο, ζώντας μέσα στη συνεχή σύγκριση από όλους κι από όλα, θα αγωνίζονται να βρουν ψήγματα αυτοπεποίθησης για να συνεχίσουν – αν βρουν τη δύναμη.
Κι επειδή ονειρεύομαι, συνεχίζω να επιμορφώνομαι, να σπουδάζω, να διαβάζω, να αναζητώ απαντήσεις, εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας και να αγωνίζομαι ώστε να προσφέρω στους μαθητές μου κίνητρα, κοινωνικές δεξιότητες και μια άλλη οπτική ζωής και διεκδίκησης.
Ναι, εγώ Αγγλικά διδάσκω. Στη διδασκαλία όμως και στην εκπαίδευση γενικότερα, χωρά πολύ Φως. Και πολύπλευρη γνώση. Και ολιστική προσέγγιση ζωής. Και ανοιχτοί ορίζοντες.
Ναι,
Ονειρεύομαι την ημέρα που όταν θα πάρεις το παιδί σου από το σχολείο, θα το αγκαλιάσεις και θα προσπαθήσεις να μάθεις πρώτα απ’ όλα πώς νοιώθει.
Ονειρεύομαι τη μέρα που, όταν το παιδί σου σου πει ότι δεν πήγε καλά στο διαγώνισμα,
δε θα το ρωτήσεις πώς πήγε όλη η τάξη και ποιος πήρε 10, αλλά θα το ρωτήσεις τι πιστεύει το ίδιο ότι θα έπρεπε να κάνει διαφορετικά, ώστε την επόμενη φορά να έχει το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Και να προσφερθείς να το βοηθήσεις αν σε χρειαστεί.
Ονειρεύομαι τη μέρα που θα πάψεις να κατηγορείς το παιδί σου ότι είναι ακατάστατο / αδιάφορο/ αναίσθητο – και ότι άλλο εύκολα λες – και θα το πάρεις από το χέρι, άσχετα από την ηλικία του, για να του δείξεις εσύ το δρόμο και τον τρόπο. Να γίνεις εσύ ο εκπαιδευτής του με υπομονή και αγάπη.
Ονειρεύομαι τη μέρα που όταν το παιδί σου σου κάνει προκλήσεις, θα σκύψεις κοντά του με ορθάνοιχτα μάτια και αυτιά για να ακούσεις αυτό που πραγματικά θέλει να σου πει με τη συμπεριφορά του.
Ονειρεύομαι τη μέρα που θα συνειδητοποιήσεις κι εσύ Δάσκαλε την τεράστια προσωπική σου ευθύνη και θα θελήσεις να προσφέρεις εσύ αυτό που λείπει από κάθε εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί εσύ είσαι ο ηγέτης της τάξης σου και το πρότυπο των μαθητών σου και
μπορείς να διευρύνεις τους ορίζοντες τους και να τα μάθεις να σκέφτονται πέρα από το γνωστό και συνηθισμένο τρόπο τους.
Ονειρεύομαι τη μέρα που το κάθε παιδί θα έχει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί με τις δικές του προσωπικές ταχύτητες και θα έχει δίπλα του Δασκάλους που θα το διδάξουν με τον τρόπο που εκείνο μπορεί να μάθει.
Ονειρεύομαι τη μέρα που Δάσκαλοι και Γονείς θα βρίσκονται σε αρμονική συνεργασία με στόχο το καλύτερη και πιο αποδοτική ανάπτυξη του κάθε παιδιού ξεχωριστά.
Ονειρεύομαι τη μέρα που θα γίνουμε ο καθένας μας από τη δική του πλευρά, ο ενήλικας που θέλαμε να έχουμε δίπλα μας όταν κι εμείς ήμασταν παιδιά…
