«Αυτά είναι σχολεία!…»
Τον τελευταίο καιρό συναντάμε συχνά άρθρα που αναφέρονται στο εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας. Συζητάμε στις παρέες μας οι γονείς, με το βλέμμα στραμμένο στο βορρά. Εκθειάζουμε μαγεμένοι το εκεί εκπαιδευτικό σύστημα. Τα σχολεία που έχουν καταργήσει τις συνηθισμένες τάξεις, που δεν έχουν συγκεκριμένη ύλη να διδάξουν τα παιδιά, ενώ οι μαθητές αποφασίζουν τι θα μελετήσουν.
Μένουμε εκστατικοί να θαυμάζουμε και να νοιώθουμε πικρία και απογοήτευση που εδώ τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Και πάντα καταλήγουμε να μιλάμε επικριτικά για τους εκπαιδευτικούς μας και τα δικά μας σχολεία.
Πόσο θα ήθελα να ήμασταν κι εμείς όπως η Φινλανδία στον εκπαιδευτικό τομέα!
Πόσο θα ήθελα η κοινωνία μας να βάζει πρώτη προτεραιότητα τη μάθηση, την Παιδεία, την Εκπαίδευση!
Για σκέψου.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν οι Δάσκαλοι και οι Καθηγητές είχαν οργανικές θέσεις κοντά στο σπίτι τους και δεν αναγκάζονταν να ταξιδεύουν στην άλλη άκρη, σε μακρινές πόλεις και χωριά, να ξοδεύουν περισσότερα απ’ όσα αμοίβονται και να μένουν μακριά από τις οικογένειες τους!
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν οι Δάσκαλοι κι οι Καθηγητές δεν είχαν την αγωνία αν ποτέ διοριστούν ή αν θα μείνουν ωρομίσθιοι σε όλη τους τη ζωή, τρέχοντας πότε στο ένα σχολείο και πότε στο άλλο! Αν είχαν χρήματα από το κράτος για εκπαιδευτικό υλικό και παιχνίδια, αντί να τα πληρώνουν από το μισθό τους!
Πόσο ωραιότερα θα ήταν όλα αν είχαμε τέτοια ‘προχωρημένα’ αισθητικά κτήρια όπως στη Φινλανδία! Πεντακάθαρα, με χρώματα και άνετους χώρους!
Πόσο θα χαίρονταν οι μαθητές σε σχολεία όπου θα μάθαιναν μέσα από δραστηριότητες, από ομαδικά projects, με την επίβλεψη των καθηγητών τους!
Και πόσο θα χαίρονταν κι οι Δάσκαλοι και Καθηγητές αν εισέπρατταν σεβασμό και αναγνώριση από τους γονείς γι’ αυτό που προσφέρουν στα παιδιά τους! Αν η κοινωνία τους σεβόταν και τους έδινε τη θέση που τους αξίζει!
Πόσο καλύτερη κοινωνία θα είχαμε αν ακούγαμε με προσοχή τον Εκπαιδευτικό όταν μας ενημερώνει για προβληματική συμπεριφορά που δείχνουν τα παιδιά μας! Αν μαζί συνεργαζόμασταν για βελτίωση του χαρακτήρα του παιδιού μας, αντί να κουνάμε απειλητικά το δάχτυλο στο Δάσκαλο – το έχει βάλει στο μάτι το παιδί μου!
Πόσο πιο εύκολα θα διαπαιδαγωγούσαμε τα παιδιά μας οι γονείς, αν τα διδάσκαμε να σέβονται το χώρο του σχολείου τους, να τον προσέχουν, να φροντίζουν την καθαριότητα του! Κι αν πληρώναμε για τυχόν ζημιές που άθελα τους ή μη, προκαλούσαν, για να τα διδάξουμε την ανάληψη της ευθύνης!
Πόσο πιο εύκολα θα προετοιμάζαμε τα παιδιά μας για να μπουν στον μετέπειτα εργασιακό τους περιβάλλον με αξιοπρέπεια, σωστούς τρόπους, συνεργατικό πνεύμα και αίσθημα προσφοράς, αν τα είχαμε διδάξει να έχουν όρια, σεβασμό και σωστή συμπεριφορά προς τον εαυτό τους πρώτα, τους συμμαθητές τους, τους εκπαιδευτικούς τους στα 12 σχολικά τους χρόνια!
Πόσο πιο εύκολα θα ήταν για τα ίδια τα παιδιά αν είχαν μάθει την έννοια της προσωπικής τους ευθύνης από μικρή ηλικία! Κι αντί να κατακρίνουν τους άλλους – γιατί πάντα οι άλλοι φταίνε – να ψάχνουν να βρουν τη δική τους ευθύνη σε κάθε προβληματική κατάσταση!
Γιατί είναι εύκολο να μιλάμε για το Φιλανδικό σύστημα, δύσκολο όμως να κάνουμε ως κοινωνία και ως άτομα όλα τα βήματα που χρειάζονται για να φτάσουμε εκεί.
Απαιτείται να φτάσουμε εμείς οι ίδιοι στο επίπεδο συνειδητοποίησης των Φιλανδών ότι η ΠΑΙΔΕΙΑ είναι πρώτη μας προτεραιότητα και να βάλουμε στόχο μας την προσωπική μας παιδεία και καλλιέργεια πρώτα απ’ όλα και των παιδιών μας κατόπιν.
Απαιτείται να γνωρίζει ο κάθε μαθητής ότι στο σχολικό του περιβάλλον, είτε βρίσκεται μέσα στην τάξη, είτε σε οποιονδήποτε χώρο του σχολείου οφείλει να δίνει τον καλύτερο του εαυτό, να τον προστατεύει, να φέρεται με τον τρόπο που αρμόζει και όχι να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να διαταράξει την τάξη, να καταστρέψει, να φέρεται με απρεπή τρόπο και να μιλά στον εκπαιδευτικό με απαξίωση.
Οι Φινλανδίες θέλουν σοβαρό και γερό υπόβαθρο για να δημιουργηθούν, να διατηρηθούν και να ανθίσουν. Όχι μαγικά ραβδάκια.
Είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε το λιθαράκι μας; Να συμβάλουμε έστω και λίγο για να έρθει το όνειρο ένα βήμα πιο κοντά;
